5. Palestijnse protesten.

In 1987 kwamen de Palestijnen massaal in opstand tegen de bezetting. Grote demonstraties, stakingen, woedende menigten die naar Israëlische legerposten trokken en deze met stenen en molotov cocktails bekogelden en barricades opwierpen. Winkeliers werden gedwongen te staken , en politie en ambtenaren die met de Israëlische autoriteiten samenwerkten werden gedwongen hun ambt neer te leggen. Collaborateurs werden opgespoord en wreed gestraft. Lokale comités namen de leiding, en radicale islamitische organisaties zoals de pas opgerichte Hamas en Islamitische Jihad, speelden ook een actieve rol. De intifada , een Arabisch woord dat in het Nederlands wordt vertaald met opstand , was zowel veroorzaakt door een versterkt gevoel van kracht en Palestijns zelfbewustzijn. Het succes van de Hezbollah, een geslaagde ontsnapping van Palestijnse militanten uit de gevangenis, en andere successen in de bezette gebieden, droegen hieraan bij. Israël dacht dat de opstand van voorbijgaande aard zou zijn , er waren vaker dergelijke protesten geweest, en dus trad het niet erg hard op. Bovendien was het leger niet uitgerust voor het bestrijden van massaprotesten. Al in het begin van 1988 concludeerde minister van defensie Rabin dat de intifada niet met militaire middelen alleen bestreden kon worden, en er een politieke oplossing – door onderhandelingen – gevonden moest worden. Het doel was dan ook meer de zaak enigszins in de hand te houden dan de opstand keihard neer te slaan. Toch trad het leger soms hard en wreed op, door gebruik van de wapenstok, en ook rubber en plastic kogels. Ook werden massale arrestaties verricht, werden opstandelingen soms maanden zonder proces vastgehouden, en werden dorpen en steden afgesloten van de buitenwereld, alsmede huizen van opstandelingen vernield.

Deze intifada bracht de twee-staten oplossingen , die na de afwijzing van het VN-verdelingsplan door de Arabieren in 1947 van de agenda was verdwenen, terug op de agenda.Had de PLO , De Palestijnse Bevrijdings Organisatie,  tot dan toe altijd opgeroepen tot de ontmanteling van Israël door middel van geweld, nu riep men op te onderhandelen op basis van VN-resoluties 242 (aangenomen na de Zesdaagse Oorlog) en 338 (aangenomen na de Yom Kippur Oorlog). Maar dit wil niet zeggen dat de PLO Israël ineens erkende als Joodse staat, en velen zagen onderhandelingen slechts als een ander middel om uiteindelijk hetzelfde doel te bereiken. Ook Israël was nog niet toe aan het erkennen van de PLO of de noodzaak van een onafhankelijke Palestijnse staat. In eerste instantie was de Israëlische regering bereid te onderhandelen met het lokale leiderschap op de Westoever, maar bleven onderhandelingen met de PLO taboe. Al snel bleek echter dat zonder de PLO erbij te betrekken, geen bindende afspraken met de Palestijnen konden worden gemaakt, en werden in het geheim onderhandelingen met de PLO gevoerd in Oslo, terwijl in Madrid ondertussen de officiële besprekingen onder leiding van de VS op niets uitliepen. Tijdens de onderhandelingen wisselden Arafat en Rabin brieven uit, waarin Israël de PLO als vertegenwoordiger van het Palestijnse volk erkende, en Arafat Israëls bestaansrecht erkende, en Arafat  zich uitsprak voor onderhandelingen op basis van resoluties 242 en 338 en op basis van het principe van ‘land voor vrede’. De geheime onderhandelingen leidden tot de ‘Declaration of Principles‘ (DOP) in 1993, waarin  Israël en de Palestijnen elkaars ‘legitieme rechten’ erkenden. Israël zou zijn leger uit de Gazastrook en Jericho terugtrekken, en het bestuur zou worden overgedragen aan een tijdelijk Palestijns bestuur (Palestijnse Autoriteit), waarvoor verkiezingen zouden worden gehouden. Binnen vijf jaar zou een permanente regeling op basis van resoluties 242 en 338 getroffen worden, waarin zaken als grenzen, Jeruzalem, vluchtelingen, en de nederzettingen geregeld zouden worden. In 1995 werd de Oslo overeenkomst getekend, waarin een verdere Israëlische terugtrekking uit de meeste Palestijnse steden werd besproken. Israël zou bovendien een groot aantal Palestijnse gevangenen vrijlaten, en de PLO zou zijn overeenkomst, waarin de ontmanteling van Israël tot doel werd gesteld, aanpassen en de PA zou terrorisme vanuit de gebieden onder zijn controle verhinderen.

6.De Amerikaanse president Obama in gesprek met Israëlisch premier Netanyahu en de Palestijnse leider Abbas.

 Bronnen : http://www.israel-palestina.info/vredesproces.html/